Help mee!


De Vlasborch 25 jaar

Feest in woonzorgcentrum in Vught

Het warme bad van De Vlasborch

Vijfentwintig jaar geleden zag woonzorgcentrum De Vlasborch in Vught het levenslicht. De speciaal op ouderen met een visusbeperking gerichte voorziening bleek een gouden greep. De bewoners en de deelnemers aan de specialistische begeleiding in de groep herkennen elkaars problemen en vormen snel een hecht sociaal netwerk. “Je vindt hier heel gemakkelijk aansluiting.”

Donderdag 16 juni bleek de perfecte dag om het 25-jarig jubileum van De Vlasborch te vieren. De zon straalt deze dag heerlijk op alle genodigden: bewoners en hun familie/mantelzorgers, cliënten van de specialistische begeleiding in de groep en het personeel van het woonzorgcentrum. Manager Anita Kerkhof: “Twee weken geleden zaten we hier nog in quarantaine vanwege corona. We zijn voor iedereen zo blij dat we het nu op deze manier kunnen vieren. Je kunt je voorstellen dat anderhalve meter afstand houden voor het onderling contact van mensen die niet of niet goed kunnen zien extra moeilijk is.”

Zwei kleine Italiener

De festiviteiten zijn voornamelijk aan de achterkant van het complex. Met toestemming van de gemeente Vught is daar een deel van het aangrenzende Park Reeburg tijdelijk in bezit genomen. Er staan de nodige foodtrucks, die op deze warme dag vooral ijsjes moeten uitserveren. In de beweegtuin wordt vanzelfsprekend ook vandaag onder begeleiding bewogen. De apparaten zijn laagdrempelig in gebruik. Hun contrastrijke kleuren zijn goed zichtbaar in de groene omgeving. In een tent ernaast zijn de workshops Vilten en Qigong te bezoeken. Dat laatste is een Chinese gezondheidsleer, waarvan de oefeningen een positieve invloed hebben op je levensenergie. Qigong vindt in alle rust plaats. En vormt in die zin een mooi tegenwicht voor de activiteiten in de tent op het Theaterplein. Daar wordt naar hartenlust ritmisch op de djembés geslagen en geeft La Donna Mobile optredens met Italië als thema. Iedereen danst of klapt en een oude kraker als Zwei Kleine Italiener wordt door vrijwel iedereen uitgelaten meegezongen.

Acceptatie

Aan een tafel in de schaduw heeft zich een viertal feestgangers verzameld. Twee van hen zijn bewoners van De Vlasborch. De directe aanleiding waarom mensen met een visusbeperking hier wonen, is divers. Soms, zoals bij de heer Vermeij, verslechteren je ogen zodanig dat zelfstandig wonen niet meer lukt. Bij anderen zorgt het verlies van hun partner en/of mantelzorger, voor een acute noodsituatie. Dat laatste is het geval bij de heer Dukers, die sinds dit voorjaar in het woonzorgcentrum woont. Ondertussen is hij goed gewend. Toch blijft verhuizen naar De Vlasborch altijd een verhaal van grote verandering, verdriet, acceptatie en het vinden van een nieuwe balans. “Dat heeft vaak een aanloop nodig”, weet Kerkhof. “Zeker als mensen met veel verdriet binnenkomen. Wij helpen hen met het rouwproces, met het accepteren van hun afhankelijkheid en het vinden van waarde in hun ‘nieuwe’ leven.”

Fijn gevoel

Gaan wonen in De Vlasborch kan ook een langere aanloop hebben. Zoals bij de slechtziende mevrouw Van de Rande, die al tien jaar naar de specialistische dagbesteding ging voordat ze een aanleunwoning betrok: “Het werd in mijn eigen grote huis te ingewikkeld. Verhuizen naar De Vlasborch gaf me een fijn gevoel, mede omdat ik de medewerkers en een aantal bewoners al goed kende. Maar als je hier onbekend binnenkomt, zul je net zo goed gemakkelijk aansluiting vinden”, is haar stellige overtuiging. Diezelfde ervaring heeft mevrouw Cecilia. Zij woont zelfstandig in Tilburg en komt toch, omdat ze het hier zo prettig vindt, naar de dagbesteding in Vught. Koken op donderdag slaat ze nooit over. Nadat ze dit vertelt, neemt haar linkerbuurman, meneer Dukers, het woord. Ze zitten dan al zeker zo’n twintig minuten naast elkaar. “Hé Henk”, lacht ze. “Ik had helemaal niet in de gaten dat jij naast me zat.”

25 jaar De Vlasborch

Intensief

Bovenstaand grappige voorval toont aan dat onderling contact maken voor blinden en slechtzienden af en toe best lastig kan zijn. Cecilia: “Dan heb je bijvoorbeeld aan een tafel een hartstikke leuk gesprek met iemand gehad, maar weet je na afloop eigenlijk niet wie dat nou geweest is. En dus ook niet waar je elkaar weer zou kunnen tegenkomen.” Medewerkers van De Vlasborch helpen cliënten elkaar terug te vinden. Door te zeggen wie er aan een tafel zit of te vragen naast wie iemand graag wil zitten. Is er eenmaal contact, dan is dat vaak vrij frequent en intensief. Zo is er een groep bewoners die elke dag na het avondeten op de eerste etage bij elkaar komt om gezellig een paar uurtjes met elkaar te praten. Met vrijwel altijd een honderd procent opkomst, niemand wil het missen. Een van hen is meneer Vermeij, hij vat precies samen wat De Vlasborch voor hem is en wil zijn: “Vanaf het moment dat ik binnenkwam, voelt het hier als een warm bad.”

Creatief talent

Iedereen is op deze feestdag ook zeer lovend over het personeel. Vanzelfsprekend zijn ze kundig, maar vooral hebben ze hart voor de mensen. Dat bewijst bijvoorbeeld activiteitenbegeleidster Dorien Holla. “Ik ben afkomstig uit de kunstwereld, dus het was niet per se logisch dat De Vlasborch me zou willen hebben. Maar ik mocht hier komen werken en voelde me meteen als een vis in het water.” Ze vervolgt: “Het toverwoord is hier echt ‘samen’. Als je de hal binnenkomt, zie je bijvoorbeeld een groot schilderij hangen. Dat is een gezamenlijk project geweest van bewoners. Natuurlijk heeft de een wat meer creatief talent dan de ander. Maar het schilderij is vooral zo mooi omdat zoveel mensen het samen hebben gemaakt.”

U las een artikel uit De Stem van Grave. Meer van dit soort artikelen lezen? Wordt donateur en ontvang elk kwartaal De Stem van Grave in uw bus. Wordt donateur


Deze website is drempelvrij