Help mee!
Column Monique Meulen

Corona maakt creatief

Half maart van dit jaar verandert mijn leven ingrijpend. Op het werk krijg ik te horen: Houd je jas maar aan. Je moet thuis werken. Dat is schrikken, maar ik ben ook een beetje boos. Ik wil een bijdrage leveren aan de zorg voor de bewoners. Naar huis gaan voelt als hen in de steek laten.

De eerste week thuis is onwennig. Alle gesprekken met cliënten en collega’s zijn per telefoon, soms via skype. Ik draag mijn steentje bij, maar toch heb ik het gevoel er niet echt bij te horen. Als ik mantelzorgers bel wordt me duidelijk dat mijn luisterend oor en meedenken voor hen wel van grote waarde is. Ik heb alle tijd. Ik leg uit waarom welke maatregelen zijn genomen. Zoek samen met hen naar mogelijkheden om toch contact te krijgen en onderhouden met hun verwanten. Ik vertel over de voordelen van beeldbellen. Hiermee kunt u uw moeder zien. U ziet dat ze haar favoriete jurk draagt, kunt inspelen op haar mimiek. Mam, wat kijk je vandaag blij.

Gaandeweg de weken kom ik in een ritme. Na het uitlaten van de honden pak ik een kop koffie en ga naar boven, naar mijn werkkamer. Hier leg ik de werkcomputer op mijn bureau en mijn privé-laptop verdwijnt in de kast. Zo is het duidelijk. Nu ben ik aan het werk.

In mijn vrije tijd schrijf ik aan mijn scriptie. Dat is boeiend. Ik beschrijf wat een yogahouding met me doet. Ik ontdek dat mijn blind zijn hierbij een grote rol speelt. Stevig staan en moeiteloos oprichten zijn niet zo vanzelfsprekend. Ook het zetten van een ruime stap voorwaarts vraagt om moed en concentratie. Telkens moet ik mijn balans opnieuw hervinden. Letterlijk en figuurlijk.

Drie maanden werk ik thuis. In deze periode blijf ik in beweging. Op het werk introduceer ik gespreksgroepjes online. Met een paar cliënten ben ik gelijktijdig in gesprek. Zo doorbreek ik hun gevoel van isolement.

Voor mijn scriptie lees ik prachtige boeken over de ontwikkeling van blinde baby’s en peuters. Mijn persoonlijke verhaal groeit, mijn inzichten maken me blij. Eind juni neem ik mijn diploma als yogadocent in ontvangst. Met één introducee, iedereen op anderhalve meter afstand is het hoogtepunt van mijn afstuderen. Het is een bijzonder moment. Ik word toegesproken. Ik voel de blikken van de aanwezigen in de zaal. Maar ook van al diegenen die thuis online mee zitten te kijken. Corona vraagt om afstand. Creativiteit schept een ander soort verbondenheid.

Deze website is drempelvrij