Niet langer monnikenwerk

Dit jaar verwacht ik mijn opleiding tot yogadocent af te ronden. Dat betekent dat ik een scriptie ga schrijven. Dat is leuk. Toch stel ik het beginnen telkens uit. ‘Waarom?’, vraag ik me af. Heeft het misschien te maken met die vorige scriptie? Eind jaren tachtig schrijf ik mijn eerste scriptie. Het is onderdeel van mijn afstuderen tot maatschappelijk werkende. Ik interview echtparen. Of de man, of de vrouw heeft een visusbeperking. Ik wil weten welke rol deze beperking heeft in het leven van de echtparen. Hoe het doorwerkt op de opvoeding van de kinderen. De openhartige gesprekken ontroeren mij. Ze bevatten een schat aan informatie. Voortvarend werk ik alle gesprekken uit. Ik heb ze op een memorecorder opgenomen. Met de braillemachine produceer ik de ene pagina na de andere. De stapel blaadjes met aantekeningen groeit. ‘Mooi’, denk ik, ‘een goed begin is het halve werk’. Ik sorteer de informatie en produceer zo steeds meer pagina’s. Telkens als ik een pagina klaar heb en ik wil ergens halverwege de bladzijde iets tussenvoegen, veranderen of verwijderen, moet ik weer helemaal opnieuw beginnen. Met de pen kun je naar hartenlust strepen in de concepttekst of een paar woorden in de kantlijn krabbelen. Maar dat gaat niet met de braillemachine. Het is een monnikenwerk. Inmiddels beschik ik over een computer met spraaksynthese en een brailleleesregel. Dat is vele malen gemakkelijker. Ik lees een hoofdstuk terug door het door de computer te laten voorlezen. Hoor ik iets, waarvan ik denk: ‘dat klopt niet’ (of daar heb ik nog meer over te melden), dan stop ik de spraak, zoek op de brailleleesregel de goede plek op met mijn vingers en breng

direct de verandering op de goede plaats aan. Bij de totstandkoming van mijn scriptie heb ik dit keer geen interviews afgenomen. Ik kan nu allerlei informatie digitaal van het internet afhalen. Boeken en artikelen zijn daardoor voor mij veel makkelijker toegankelijk geworden. Zo is het voltooien van deze scriptie ditmaal geen volharden in geduld. Het is een plezierige activiteit. De computer helpt me de

vaart erin te houden. Al mijn energie en creativiteit kan ik nu ten volle benutten. Ik kan mijn  inspiratie laten stromen. Ik geniet. Mijn hersenen moeten weliswaar de informatie ordenen en op een goede manier inpassen, maar de computer is geduldig. Ikzelf ben niet langer de monnik.

In mijn volgende column verwacht ik afgestudeerd te zijn. Mijn scriptie is dan klaar. Als onderwerp heb ik gekozen voor de betekenis van yogahouding ‘de held’ voor blinde en slechtziende mensen. Daarover later meer.