Zicht op het onzichtbare

Ik zit met mijn computer en opnameapparaatje in de aanslag. Vol verwachting kijk ik uit naar de module anatomie en fysiologie, onderdeel van mijn opleiding tot yogadocent.

De docente vertelt over lichaamsprocessen die maken dat we leven, bewegen, reageren op onze behoeften en inspelen op omstandigheden.

Ik luister, maak aantekeningen en soms een geluidsopname als mijn vingers de stroom van haar woorden niet bij kunnen houden. Ik verwonder me over het mysterie binnen in mij en verlang ernaar het aan te raken, te ruiken, misschien zelfs te proeven.

Met plaatjes illustreert de docente de bloedsomloop en de samenstelling van zenuwen en vezels. Mijn voorstellingsvermogen moet hard werken.

De anatomische pop komt mij te hulp. Zij is gemaakt om gedemonteerd te worden. Heerlijk, dank je wel uitvinder. Ik voel de positie van het hart in de borstkas, midden voor. Ik raak opgewonden bij het voelen van alle organen, keurig gerangschikt in de buik. Het skelet is een ander hulpmiddel. Ik voel de wervelkolom. Ik onderzoek de vorm en de bouw van het bekken. Ik geniet met volle teugen. Meer en meer krijg ik zicht op zaken die voor mij onzichtbaar waren. De creativiteit bij mijn medecursisten groeit. Op mijn rug tekenen ze hoe een spier loopt. Wanneer de docente iets aanwijst op een plaatje pakt iemand mijn been om mij zo het verschil tussen een flexie en rotatie te laten ervaren. Interessant, enerverend. Maar weten leidt tot nog meer willen weten: het driedimensionale aspect van het menselijk functioneren…

Mijn verlangen wordt beloond. Aan het einde van de module mag ik naar de snijzaal. Ik hul me in een witte schort en chirurgenhandschoenen. Ik vind het spannend en besluit mijn weerzin voor de geur van formaline bij mijn jas aan de kapstok achter te laten. Nieuwsgierig stap ik de ruimte binnen. Nu zal ik eindelijk het verborgene gaan zien. Lichamen geprepareerd in formaline bekijken, betasten. Ik heb een hart vast. Ik voel het verschil in elasticiteit tussen een slagader en een ader. Ik verbaas me over de vorm van spieren en vezels. Terwijl mijn handen ontdekken, kijken mijn medecursisten. Het is een samenspel. Zij wijzen, ik voel. Samen verwonderen we ons over de dunne darm, ik kan hem zowaar ontvouwen. De vorm van het middenrif is prachtig.

Ik slaag voor de toets en behaal mijn certificaat. Dat is mooi. Maar dat het onzichtbare voor mij zichtbaar is geworden, dat vind ik belangrijker.

Uit: De Stem van Grave, mei 2016