Inlevingsvermogen

Dat er tussen de ‘goedziende medemens’ en blinde mensen wel eens wat misgaat, is bekend. Wie kent niet de verhalen dat je plotseling de straat over getrokken wordt door een goedwillende passant? Inlevingsvermogen is hier volgens mij de sleutel. Twee kanten van inlevingsvermogen wil ik met een voorbeeld bespreken.

Hermine en ik stappen de saunacabine binnen en groeten. Dat is ons trucje om mensen uit te lokken iets te zeggen en zo te weten waar ze zijn. Tegen mensen aanbotsen is nooit echt fijn. Maar in een sauna, waar je allemaal in je blootje loopt, heel gênant. Twee mensen groeten terug. De man wil zijn hulp aanbieden. Maar de vrouw zegt: “Wij zijn hier alleen”. Dan weet ik genoeg: de banken in de saunacabine zijn als in een L-vorm. Dwars voor ons langs de lange poot, rechts van ons de kortere poot. De man en vrouw klinken vóór ons. Dus draai ik me kordaat naar rechts in de overtuiging dat het daar helemaal vrij is. Wat een geweldig inlevingsvermogen van deze saunabezoekster! Vier woorden zijn voldoende om ons de noodzakelijke informatie te geven en zelfbewust een plekje te laten zoeken.

Een andere situatie. We verblijven met een bevriend echtpaar, dat goed ziet, in een hotel op Mallorca. Een dagje aan het zwembad. Onze vrienden hebben ons gewezen waar het trapje naar het zwembad is; we weten waar onze ligstoelen zijn en waar de ingang van het hotel is. We hebben vooraf afgesproken dat wij ons op zo’n dag prima redden en dat zij hun eigen gang kunnen gaan. Ze blijven ook aan het zwembad liggen, om te lezen. Prima. Maar elke keer als ik van mijn ligstoel opsta om te gaan zwemmen, staat één van onze vrienden ook op. Hij of zij helpt mij naar het trapje. Ik begin me daar behoorlijk aan te ergeren. Onder de lunch zeg ik er iets over. “Ja, dat hebben we wel afgesproken”, bevestigen onze vrienden. “Maar iedereen kijkt naar ons als jullie opstaan. En wij krijgen boze blikken als we niet helpen.”

Nooit bij stilgestaan. Slecht inlevingsvermogen van mij – sorry!

De Stem van Grave 68-2, mei 2018