Mijn geheugen

Mijn geheugen

Denkend aan mijn geheugen zie ik een grote archiefkast voor me. Nu weet ik wel dat dit een enorme versimpeling is van ons complexe brein. Het beeld van de vele laatjes en deurtjes is voor mij evenwel prima bruikbaar. Achter elk deurtje zit een herinnering.

Als jongere zie ik nog relatief veel. Ik herinner me de kleur van bloemen en de speelse uitstraling van een paard dat in de wei galoppeert. Zo rond mijn dertigste ben ik blind. Ik sla niet langer visuele herinneringen op in mijn archiefkast. De nadruk komt nu meer te liggen op de informatie uit mijn andere zintuigen. Ik noem ze restpotentieel. Voor mij zijn ze belangrijk. Ze compenseren een heel klein beetje het niet meer kunnen zien.

In mijn hoofd is het een enorme drukte. Nieuwe indrukken maken contact met oude herinneringen. Lopend op het strand hoor ik de golven over elkaar spoelen. Ik ruik de zilte lucht, ik voel de warmte van de zon op mijn huid en mijn tenen spelen met het losse zand. Het laatje van mijn visuele herinnering aan de zee springt open. Een zee van lang geleden, nog schoon met een heldere blauwe lucht erboven. Mogelijk zie ik in mijn herinnering ook nog een zeilboot. Prachtig, maar niet waarheidsgetrouw. Toch kan ik daar enorm van genieten. Het doet me denken aan mijn zeilvakanties. Dat verrukkelijke gevoel van vrijheid maakt de zee in mij wakker.

Ik sta vol in het leven. Dit betekent veel onthouden en vaste plekken voor het opbergen van spullen. Even de chipkaart wegleggen bij het wisselen van jas betekent uren zoeken. Niet handig en vooral stress verhogend als je weet dat de bus over een kwartier vertrekt. Ook mijn kleding moet ik heel bewust opruimen. Om de paar maanden met een vriendin trui, blouse, broek, sjaaltje en sieraad op elkaar afgestemd op hangertjes bijeenbrengen… het zijn voor mij manieren om mijn brein te ontlasten. 

Wanneer ik in een voor mij onbekende omgeving ben, voel ik me vaak niet op mijn gemak. Het ontbreekt me aan referentiekaders. Is er een trap, gaat deze omhoog of omlaag? Belangrijke informatie om me veilig te kunnen voelen en routine op te bouwen.

Het vullen van mijn archiefkast, het onbekende station, betekent voor mij informatie verzamelen. Stukje bij beetje wordt mijn plaatje completer. Hoe heerlijk die geur van de koffiecorner. Een fantastisch oriëntatiepunt; voorbij de geur weet ik de lift aan mijn rechterkant. Ook het geluid van de roltrap is een prachtig baken bij het weten op welke hoogte ik me in de gang van de traverse bevind. Het plaatje in mijn archiefkast groeit. Mijn gevoel van zekerheid neemt toe!