December 2022

“Levensgevaarlijk”, betitelde iemand mijn fietstocht van Balgoij naar Vlieland. En ja, zonder gevaar was het niet. Waar een ander op 100 meter bepaalde details scherp ziet, kan ik er pas op een meter of 10 iets van maken. 

Nu vergeet ik erbij te vertellen dat ik de tocht van zo’n 325 kilometer maakte op een elektrische fiets en dat het meer dan 30 graden was. Gelukkig hebben mijn ouders mij, toen ik klein was, in ons dorp ‘gewoon’ met een fiets de straat op gestuurd. Ik heb dus goed leren fietsen. Omdat de komst van de zelfrijdende auto ook niet echt wil opschieten, is de fiets mijn hele leven al het ultieme vervoersmiddel. Het maakt mij onafhankelijk van anderen. Ik kan zelf besluiten wanneer ik kom en wanneer ik ga. Maar het fietsen zelf kostte de laatste jaren ook veel inspanning. Vooral het goed opletten maakte een tochtje van 30-40 kilometer al best vermoeiend. De elektrische fiets bleek de uitkomst. De energie die normaal nodig is voor het fietsen zelf kan ik nu besteden aan het om mij heen kijken en mijzelf behoeden voor gevaar. Terwijl ik toch lekker vaart maak. Opeens was 100 kilometer ook een optie. Wat een vrijheid.

“Wat knap”, zeiden anderen weer als ik ze vertelde over mijn fietstocht. “Met jouw zicht en helemaal in je eentje?”. Hoezo ‘knap’ denk ik dan altijd. Alsof ik een kunstje uitvoer dat ik lang geoefend heb. Ik doe wat ieder ander doet: ik zoek een fijne manier om op vakantie te gaan. Vrijheid en buitenlucht zijn daarbij voor mij belangrijke ingrediënten. Natuurlijk houd ik rekening met mijn beperkingen. Maar voor alles is een oplossing. En ik laat me niet zomaar tegenhouden.

Dat is ook wat ik mijn leerlingen in Grave voorhoudt: zoek naar een manier die WEL bij jou past en waarmee je toch dicht kunt komen bij wat jij graag wilt. Niet alles is mogelijk, maar dat geldt voor iedereen. Maar ook met een beperkt zicht zijn de mogelijkheden groot.