Maart 2023

Ik zit in de trein op weg naar mijn werk voor Visio. Ik zit te werken met mijn laptop op schoot, de brailleleesregel op het tafeltje en een oortje in voor de computerspraak. Even gaan mijn gedachten naar de vreugde van de technologische mogelijkheden van nu. 

Wat was dat anders in 1982, toen ik aan mijn eerste baan begon. Ik had een hele tafel nodig voor een elektrische typemachine, met daarnaast een papieren strook met dezelfde tekst in braille ter controle. Die eerste baan was bij de gemeente Eibergen. Uiteindelijk notuleerde ik daar veel vergaderingen. Ik leerde vooral veel van de gemeenteraadsvergaderingen en de zittingen van de commissie voor Bezwaar en beroep. In 1990 stapte ik als notulist over naar één van de voorlopers van Visio. Ik zat bij vrijwel alle vergaderingen die de toenmalige directeur voorzat. Zo leerde ik de organisatie goed kennen – en veel collega’s. Eind jaren ’90 kwam een nieuwe directeur met het idee om mijn ervaringskennis in te zetten.

Ik ging een bijdrage leveren aan de opleiding van nieuwe mobiliteitsinstructeurs. Ik leerde hen oversteken op het gehoor en gebruik te maken van echo. Ook ging ik artikelen redigeren en schrijven over mobiliteit van blinde en slechtziende mensen. Gaandeweg ging ik ook op andere terreinen mijn ervaringskennis inzetten en raakte ik soms betrokken bij wetenschappelijk onderzoek.

En zo kwam ik in mijn huidige functie als kenniscoördinator bij Expertise en Kennisontwikkeling. Af en toe zet ik nog mijn ervaringskennis in; dat blijf ik leuk vinden. Maar dat is niet meer mijn hoofdtaak. Soms komt het volgens mij wel van pas. In onze afdeling vinden we het belangrijk het specialistische van het werk voor blinde en slechtziende mensen duidelijk vast te leggen. Waarom doen wij dit zo en waarom werkt dit voor mensen die minder of niets zien. En dan kan het wel helpen, dat ik gerichte vragen stel met voorbeelden: heeft het te maken met moeite met non-verbale communicatie, heeft het te maken met niet kunnen imiteren van gedrag? Dat soort vragen.

In al mijn werk met professionele hulpverleners had ikzelf blijkbaar ook een blinde vlek ontwikkeld. Een paar jaar geleden wees een psychologe mij erop dat we in tipkaarten aan bijv. sporttrainers hele dwingende tips gaven: bied je elleboog aan voor begeleiding. Zij zei: “Dat gaat niet uit van degene die begeleiding nodig heeft”. De tip is meer: vraag hoe iemand begeleid wil worden, bijv. aan de elleboog of via een touwtje.

Terecht!