Mei 2022

Het is fris, maar zonnig. Ik ga trainen in een soort park op een heuvel. Aan de ene kant is een trap van 40 treden. Aan de andere kant een geasfalteerde helling. Daartussen ligt een verhard pad van circa 80 meter. Vanaf dat verharde pad loopt er nog een grindpad in een halve cirkel, over de top van de heuvel.

Ik kan nu ingaan op thema’s als buiten sporten, trainen met een sprekende hartslagmeter, de opmerkingen van kinderen. Of de reacties van volwassenen: “Ik bewonder wat u doet, maar vind het levensgevaarlijk”. Maar ik wil het juist hebben over de kleine stapjes waarmee ik dit bereikt heb. Dat was namelijk niet iets van gisteren op vandaag.

In het begin van de coronatijd begin ik thuis te joggen in ons eigen trappenhuis. Die trap is zó vertrouwd dat ik daar gemakkelijk met losse handen en in tempo omhoog en omlaag durf te lopen. Ik heb daar al zó vaak gelopen met mijn handen vol: een tuinstoel, de kerstballen, een bord eten, noem maar op! De trap bij de heuvel biedt met 40 treden een grotere uitdaging. Dus begin ik die op en af te rennen. Met de hand aan de leuning en de taststok erbovenop, zodat ik het ook aan de stok voel wanneer de trap eindigt. Na verloop van tijd merk ik dat ik last krijg van mijn schouders. Blijkbaar houd ik de leuning te krampachtig vast. Dus ik ga oefenen om ook op die trap met mijn armen mee te zwaaien. Bij het afdalen houd ik de stok nog wel op de leuning. Na een tijdje neem ik de geasfalteerde helling erbij. Die heeft zijn eigen uitdaging. Zeker als ik er ook nog een stukje over het grindpad bij pak, naar de top toe. Hiervoor moet ik op tempo een flinke bocht maken en dat is lastig. Ik bedenk dat ik een geluidsbaken moet hebben. Daarom neem ik een karretje mee, zet dat in de bocht en bind er een muziekspelertje aan vast. Als ik dan kom aanrennen, kan ik vrij goed horen wanneer ik de bocht moet inzetten. Na verloop van enkele maanden durf ik de hele ronde bovenop de helling in stevig intervaltempo te lopen. Er zijn wat moeilijke stukken met obstakels, waar ik even inhoud.

Zo, voor vandaag heb ik mijn doelen bereikt, en … zonder incidenten. In de afgelopen twee jaar ben ik bijvoorbeeld wel eens op mijn achterste beland; een slippertje. Eén keer viel ik hard over een geparkeerde fiets. Dat was wel een klein trauma, waarna ik tijd nodig had om de training en het zelfvertrouwen weer op te bouwen. Ook dat ging in stappen.