Mei 2025

“U heeft een afvlakking van 38 op alle niveaus”, zegt de audicien. Ik hoor het, maar snap er niks van.

De audicien vertelt verder en ik begin weer helderder te denken: “O…, dus ik heb een gehoorverlies van 38 decibel?”, vraag ik. Dat blijkt te kloppen. “En in het andere oor 43 decibel”, zegt hij. “Dus met een hoortoestel zal het leven voor u wel een stuk makkelijker worden. Daarvoor kom je in aanmerking bij een verlies van 35 decibel of meer.”

Ai, daar had ik niet echt rekening mee gehouden. Het blijkt dat mijn gehoorverlies in alle toonhoogtes, of frequenties, evenveel is. Dus ik heb (nog) geen last van de ouderdomskwaal waarbij je hogere tonen, vooral spraak, slechter hoort. Gezien mijn leeftijd moet ik eerst naar een KNO-arts – en dat wil ik ook.

Ik loop naar huis en dan begint het pas écht tot me door te dringen! Ik kan niet meer zo vanzelfsprekend op mijn gehoor vertrouwen als ik altijd kon en als ik altijd dacht. Slik.

Thuisgekomen, ga ik maar eens even rustig zitten met een kop koffie. En bel ik meteen een blinde vriendin van ons die al enkele jaren een hoortoestel heeft. We spreken over een artikel over een gespecialiseerde KNO-arts voor blinde mensen. We hebben allebei ergens dat artikel bewaard. Bij veel hoortoestellen worden omgevingsgeluiden weg gefilterd. Maar voor onze oriëntatie in de ruimte, zijn die nou juist zo belangrijk! We moeten geluiden kunnen herkennen, de richting en bron kunnen identificeren om te weten wat er om ons heen gebeurt en waar we heen gaan. Dus zo min mogelijk filtering. En daarom geen standaard hoorapparaat.

We zijn nu wat weken verder. Ik sta op de wachtlijst voor die gespecialiseerde KNO-arts. De wachttijd is een paar maanden. Dus ik kan nog even rustig aan het idee wennen. En toch opmerken dat ik soms misschien wat meer moeite heb met de waarneming van echo’s. En dan over een tijdje aan dit avontuur beginnen, in het vertrouwen dat de audicien gelijk krijgt: dat mijn leven er gemakkelijker door zal worden.